ADA'YA YOLCULUK -2-

                                         

 
                                              

İç Anadolu’da  Eylül’ün gelmesiyle, havalar serinlemeye başlamış; yapraklar kısmen sararırken, sıcaklarda mevsim normallerine düşmüştü.
30 Ağustos’da öğrencilikten, Astsubaylığa terfi eden, çiçeği burnunda genç jandarma astsubayları, ilk birliklerini kura çekerek belirledi. 
Okul idaresi, çekilen Kuraların isteğe bağlı olarak, değiştirilebileceğini duyrulunca; kısa süre içinde  becayişler de resmileşti.
 Maaş ve yol harcırahları muhasebeden ödenince, öğrencilik hukuken bitti. Ve 15 günlük meyil müddeti resmen başladı.
 Eğitim ocağına veda etmek , anılara baka baka ayrılmak düştü eski öğrenci yeni çiçeği burnunda genş Astsubaylara. 
Dile kolay!
Koskoca 3 yıl su gibi akıp  gitmiş; yep yeni bir hayata kapı aralanmıştı. Bu yolun ucu  kimi karaya kimi denize açılacaktı. 
Devletin çarkı, 15 günlük meyil müddeti denilen yol  izniyle işlemeye başladı. 
Meyil izninde, aile büyükleri ziyaret edildi, hayır dualar alındı. 15 gün dediğin de ne ki? Göz açıp kapayıncaya kadar çabucak geçti.
Doruk,  siyah valizini  hiç açmamıştı. Toplanma ihtiyacı bile duymadan, yola çıkmak için gün sayıyordu. Şairlere ilham kaynağı olan  Eylül ayı ortasında, bir kaçgenç  meslektaşı ile birlikte gurbet yolculuğuna; al Fadime'm bal Fadime'm ve  Emirdağ'ı birbirine ulalı, başın büyüdü kız gelin olal,ı türküleriyle  ünlü: kendi ilçesinden Eskişehir'e doğru yola çıktı.
Elbette Doruk yalnız değildi, Emirdağı'ndan iki arkadaşı daha vardı.  Eskişehir bir nevi toplanma ve  buluşma merkeziydi. 
İç Ege ile İç Anadolu'nun kucaklaştığı, Eskişehir otogarında Ankara'dan gelecek otobüs beklenirken heyecan doruktaydı. Kimi kafa kafa ya vermiş muhabbet ediyor, kimi mahkumlar gibi kısa mesafeli olta atarak bekliyordu. 
Saat durmuş, zaman akmaz olmuştu. Ara sıra akasyalardan düşen  sarı yapraklar,  sonbaharın kapıda olduğunu fısıldıyordu.
Oto gar tıklım tıklım dolu. Değnekçiler avaz avaz  İstanbul, Bursa, Konya, Ankara - Afyon Kütahya diye bağırıp duruyor. Her gelen otobüs terminale yanaşınca, değnekçilerin sesi daha çok çıkıyor. Her kalkan  otobüsün penceresinden sallanan eller, geride kalan yakınların gözlerinden süzülen yaşlar her zaman olduğu gibi birbirine karışıyor;gurbet yolculu sevenleri ayırıyordu.
 Ankara’dan gelecek otobüsü beklemek, hiç de eğlenceli değildi. Aynı kaderi paylaşan okul arkadaşları olmasa, yolculuk çekilmez olduğu gibi  işkenceye de dönebilecekti.
Neyse ki öğrenciliği henüz üzerinden atamayan gençler,  otobüsün gelmesini, yolcularını alıp yola revan olmasını gırgır şamata geçiştirdiler.
Hepsi gencecik insanlardı. 
Eskişehir'den Bilecik'e, oradan Bursa ve Çanakkale'ye doğru yol alırken; yeni yeni il ve ilçeler görmek, yolculuğa ayrı bir hava vermiş, renk katmıştı.
Masal gibi bir yolculuktu! 
Az Gittiler uz gittiler, Bilecik, İnegöl,Bursayı geçtiler; akşam gün batarken,  Mustafa Kemal’in yıldızlaştığı, “Çanakkale geçilmez” destanını yazdığı İl'e ulaştılar.
Yol arkadaşlarının bir kısmı Çanakkale Er Eğitim Alay komutanlığında, göreve başlayacak; bir kısmı da İmroz adasında konuşlanan 116. Er Eğitim Tb. Komutanlığına gidecekti.

Çanakkale’de kalacak olanlar, otobüsten iner inmez, küçük bir vedalaşma, kucaklaşma seremonisinden sonra yeni birliklerinin yolunu tuttu.     

                           
                                                                               .../...